Na mijn vorige blog heb ik nog een paar dagen in Taipei doorgebracht. Ik heb hier mijn eerste aardbeving meegemaakt. Het was een behoorlijke, het hele gebouw trilde.

Taiwan is vooral bekend om haar thee. Bubbelthee is uitgevonden in Taiwan en je hebt veel thee proeverijen. Ik ben samen met een paar jongens van mijn hostel naar 1 van de proeverijen geweest. De jongens waren echte theeliefhebbers en hadden hier ook echt verstand van (een had zelf een onlineblog over thee). We moesten dezelfde thee uit verschillende kopjes drinken en er werd verwacht dat je het verschil proeft! Ik proefde niet eens het verschil tussen de verschillende soorten thee, laat staan dezelfde thee uit verschillende kopjes. Voor de vorm heb ik maar een beetje meegeknikt en laten weten dat het witte kopje zoveel beter was dan het gouden kopje!

Daarna was het tijd om afscheid te nemen van dit geweldig land om vervolgens naar de Filipijnen te vertrekken waar ik Miranda weer zou zien! Ik had met Miranda en Rolinda afgesproken in Manilla.

Samen zijn we de volgende dag naar Puerto Princesa gevlogen. In Puerto Princesa hebben we een auto gehuurd en hebben we een korte roadtrip gedaan over het eiland. We zijn naar Sabang gereden om daar de underground river te bekijken. Toen we na twee dagen verder wilden rijden kwamen we erachter dat we een lekke band hadden. We hadden alleen een reserveband, waarmee het niet heel veilig leek om de wegen in Palawan te trotseren. We zijn daarom terug gegaan naar Puerto Princesa waar we een nieuwe auto kregen. Vervolgens zijn we verder gegaan met onze roadtrip naar Port Barton en Taytay. Uiteindelijk zijn we aangekomen in El Nido. Hier zijn we een week gebleven. Ik heb hier leuke duiken gemaakt. Mijn gids vertelde (na het duiken) over hoe hij 10 maanden geleden nog niet eens kon zwemmen en nu divemaster is en bezig is met zijn instructeuropleiding.

Tevens hebben we twee dagen op en een boot doorgebracht die ons naar de mooiste snorkel plaatsen en stranden bracht. We hebben overnacht ergens op een onbewoond eilandje in een tent op het strand met alleen wij drieën en nog een Canadees stel.

In El Nido hebben we nog mountainbikes gehuurd om naar een strand 20 km verderop te fietsen (tjah lekker Nederlands!). Na een paar maand weinig lichaamsbeweging was dit een hele opgave, maar wel erg voldaan en veel spierpijn na 40km.

Na een week zijn we terug gegaan naar Puerto Princesa om daar nog een paar dagen samen door te brengen, waarna we allemaal na elkaar vertrokken. Miranda en Rolinda terug naar Nederland en ik zal mijn reis vervolgen naar Kuala Lumpur.

In Kuala Lumpur heb ik een paar dagen doorgebracht en heb ik voornamelijk een beetje door de stad gedwaald. Ik vond de stad niet heel bijzonder, maar heb er wel een aantal leuke feestjes gehad.

Na Kuala Lumpur ben ik terug gegaan naar Indonesië. Sulawesi stond nog hoog op mijn lijst en heeft mij zeker niet teleurgesteld. Ik vloog naar Makassar. In Indonesië zijn ze heel streng dat je het land weer verlaat na 30 dagen, dus moet je een ticket hebben dat aantoont dat je het land verlaat. Ik had geen ticket want ik wilde de datum nog niet vast hebben staan, dus heb ik een hostel geboekt in Maleisië om aan te tonen dat ik het land verlaat. De vrouw van immigrations kende de plaats helemaal niet en gaf mij, na lang onderhandelen, het voordeel van de twijfel zolang ik maar beloofde dat ik het land binnen 30 dagen zou verlaten. Blij dat dat achter de rug was en ik mijn visum heb gekregen. Daarna door naar de douane.. Daar werd ik tegen gehouden en werd mijn paspoort ingenomen en moest ik meekomen naar een kamertje (alweer). Daar kreeg ik allemaal vragen van de man, dus toen werd ik zenuwachtig.. Niet laten blijken natuurlijk gewoon gevraagd wat er aan de hand was maar omdat ik alleen was, wat stempels in mijn paspoort had en voor de eerste keer in sulawesi kwam was dit normaal zeiden ze. Daarna werden mijn tas en kleding nog even gecontroleerd op drugs. Toen alles in orde bleek te zijn moest ik ineens bij die mannen aanschuiven aan tafel en kreeg ik allemaal eten en drinken! Zat ik daar met de douane te eten en te ouwehoeren. Ik kreeg zelfs nog wat eten mee voor onderweg naar het hotel. Zoiets kan ook alleen in Indonesië!

Vanuit Makassar ben ik doorgereisd naar Tana Toraja. Hier heb je erg unieke begrafenisrituelen.

Voor de Toraja's is het heel belangrijk dat er zoveel mogelijk buffels worden geofferd op je begrafenis. Hoe meer buffels des te meer status en des te beter je het krijgt in het volgend leven. Daarom worden veel mensen hier pas bekend na hun dood.In toraja heb je 4 klassen met hun eigen hoeveelheid buffels die geofferd worden op de begrafenis: de opperklasse (minimaal 24 buffels, maar vaak worden er rond de 100-150 buffels geofferd, de gids heeft zelfs eens 1 meegemaakt van 300), de mediumklasse, de commonklasse en de slaven (hier zijn nog steeds slaven).

Als er iemand overlijdt in toraja wordt diegene opgehaald door de hele familie en het dorp en naar het huis gebracht van de overledene. Dit gebeurt in een colonne met auto's en scooters. Toen wij in Tana Toraja waren, zagen wij enkele van deze colonnes. In het huis wordt de overledene eerst 2 weken in de slaapkamer gelegd en als ziek beschouwt. Na twee weken worden er 2 buffels geofferd en wordt degene dood verklaart en wordt deze verplaats naar de woonkamer. Hier wordt de overledene nog altijd beschouwt als lid van de familie en worden er gesprekken gevoerd en krijgt degene zelfs nog eten. Vanaf nu begint de familie te sparen voor de begrafenis. De overleden persoon blijft vaak meer dan een jaar in het huis(onze eerste begravenis was de man vier jaar geleden al overleden en de tweede anderhalf jaar geleden).

De begrafenis uiteindelijk bestaat uit 4 dagen: de tocht door het dorp met de kist, de ceremonie (buffels en varkens worden aan de familie geschonken), de offering van de buffels (meestal alleen de buffels van de familie) en het begraven van de overledene. Ik heb de tweede dag en de derde meegemaakt van twee verschillende personen. De begrafenissen vinden meestal plaats in juli, augustus en december omdat dan de familie die verder weg woont vakantie heeft. De toraja's geloven namelijk hoe meer mensen op de begrafenis hoe meer geluk in het volgend leven. Voor de begrafenis wordt er speciaal een soort van tempel om het dorp gebouwd. In het midden van deze tempel vinden de activiteiten plaats en rondom heb je plateaus waar de gasten kunnen zitten.

Op de tweede dag worden de varkens en de buffels van de vrienden en familie geofferd. Dit gebeurt per familie. Dan worden alle varkens en buffels door deze familie in het midden van de tempel gebracht en worden deze verdeeld over de familieleden van de overledene, ook worden enkele varkens en buffels vervolgens door de familieleden geschonken aan de kerk. Op deze dag wordt ook een welkomsceremonie gehouden aan de gasten. Dit gebeurt onder andere door een dans. Vandaag worden er ook al een aantal varkens geslacht. Wij hebben de varken geproefd die de ochtend geslacht was.

De derde dag is de dag dat de buffels worden geslacht. Degene die de buffel offerd slacht deze ook. Er wordt een been aan een stok vastgeknoopt en ze mogen maar 1 keer steken. De toraja's geloven dat het ongeluk brengt als de dieren teveel lijden, dus ze moeten het die ene keer goed doen. Toen ik vroeg of het niet zielig was voor de dieren kreeg ik als antwoord: de buffels hebben een goed leven gehad. Ze worden goed verzorgd en elke dag gewassen. Ze hoeven niet in de rijst velden te werken want daarvoor hebben ze machines. Tevens geloven de toraja's dat de dieren het als een eer beschouwen dat ze geofferd worden. Daarnaast wordt er in het volgend leven goed voor de dieren gezorgd door diegene voor wie ze geofferd worden. De buffels worden voor de ceremonie allemaal gezegend. Toen het slachten begon was dit behoorlijk schokkend en geloof ik niet dat de dieren niet leden. Ik heb nog nooit zoiets afschuwelijks gezien. Nadat de keel doorgesneden wordt springen de dieren nog op en neer terwijl het bloed uit hun hals spuit. Tijdens de begrafenis die wij hebben meegemaakt zijn er 10 buffels geslacht, toen ze daarmee klaar waren zag het midden van de tempel er niet meer zo vredig uit.

Het leer wordt vervolgens verkocht (op de begrafenis zelf) en het vlees wordt gegeten. Van 1 buffel wordt de hoorn aan de voorkant van het huis gehangen. Zo kan men zien hoeveel begrafenissen van dat huis hebben plaatsgevonden. Daarnaast moet er altijd tenminste 1 albino (Lamborghini) buffel worden geofferd anders is het geen goede offering. Deze buffels zijn duurder dan de gewone buffels, voor een grote albinobuffel betaalt men zo'n 50.000 euro!

De vierde dag wordt de overledene begraven. Degene wordt begraven dichtbij het huis. Dit komt omdat de placenta onder het huis begraven wordt na de geboorte. Het lichaam moet dichtbij de placenta begraven worden. Man en vrouw worden dan ook niet bij elkaar begraven, maar gaan terug naar het ouderlijk huis. De overleden wordt begraven in een rots die met de hand is uitgehakt. Bovenin de berg wordt de opperklasse begraven en verder naar beneden de lagere klassen tot in de grot de slaven. Alle bezittingen worden samen met de overledene begraven (daarom wordt de opperklasse bovenin begraven omdat deze veel bezittingen hebben en omdat de graven geregeld worden geplunderd). Wanneer er 24 of meer buffels worden geofferd dan wordt er een tau tau (een houten pop van de overledene) gemaakt van de overledenen en toraja's geloven dat (na een aparte ceremonie) de ziel van de overledene in de tau tau gaat. De tau tau wordt gemaakt met een hand open om te vragen naar meer offeringen (zelfs lang na de begrafenis worden er nog dieren en spullen geofferd) en een hand schuin voor de zegening.

Als familieleden het graf passeren moeten ze altijd een offering doen, daarom staan er veel flessen water, sigaretten, en andere dingen voor het graf. Wij hebben deze graven bezocht en overal lagen schedels, botten, kleding en andere bezittingen van de overledene.

Vroeger werd elk jaar, en tegenwoordig eens in de 5 jaar, het lichaam uit het graf gehaald en opnieuw aangekleed. Hiermee wordt ook de tau tau opnieuw aangekleed. Bij de tweede begrafenis hebben we nog een aandenken gekregen aan de overledene: een sleutelhanger met een foto van de vrouw met op de achterkant een bier opener (erg merkwaardig gedenkgeschenk).

Dat deze cultuur veel indruk op mij heeft gemaakt blijkt wel uit het feit dat het grootste gedeelte van deze blog hierover gaat.

Na deze indrukwekkende ervaring was het tijd om even tot rust te komen. Dit heb ik gedaan op Togian islands, waar ik in een bungalow zat ergens op een verlaten strand zonder internet, bereik of elektriciteit. Erg ontspannen plaats was dit. Ik kreeg hier elke dag verse vis, wat bereidt werd door een local. Vanuit hier heb ik een aantal snorkeltrips gedaan en gedoken bij een vliegtuig dat in de tweede wereldoorlog is neergestort. Het grootste gedeelte van mijn tijd hier heb ik besteed aan niks doen.

Na een paar dagen was het tijd om terug te gaan naar de bewoonde wereld en heb ik een boot genomen maar Gorontalo. Naast mij zaten een aantal Indonesische giechelende meisjes en telkens als ik niet keek voelde ik een hand over mijn arm gaan. Ze vonden het blijkbaar erg interessant om een blank persoon aan te raken. Op een gegeven moment kenden ze helemaal geen schaamte meer en begonnen ze zelfs mijn haar aan te raken.

Vervolgens ben ik doorgereisd naar het volgende eiland: Bunaken. Erg relaxed eiland was dit en hier heb ik wederom een paar prachtige duiken gemaakt. Vervolgens nog een paar dagen in Manado doorgebracht om daarna naar Bali te vliegen. Hier heb ik een paar relaxte dagen gehad. Daarna ben ik doorgegaan naar Lombok, omdat ik daar de vorige keer maar zo kort geweest was, wilde daar nog graag een keer naartoe om wat langer te blijven. Helaas was het weer niet geweldig.

Vandaag ben ik weer aangekomen in Maleisië. Mijn plan is om naar Georgetown te gaan en daar nog een paar dagen door te brengen. Dit zal mijn laatste bestemming worden voordat ikop 9 julimijn reis afsluit!Op 10 juliland ik weer op Schiphol! Aan alles komt een einde en helaas ook aan deze reis. Leuk dat jullie me gevolgd hebben en tot snel in Nederland :)!

Liefs Lianne